Ból serca, oczy spuchnięte od łez, pustka wokół, jak tu dalej żyć, kiedy odchodzi ktoś bardzo bliski twemu sercu i życiu, ktoś kto kochał bezgranicznie, zawsze wiernie czeka machając ogonkiem, a czasem wdrapuje się na stół i nadsłuchuje czy już wracamy do domu.  Jedyny przyjaciel, na którego można liczyć, który poliże, obszczeka, przytuli, gdy potrzeba i nigdy nie zostawi w smutku.

Czekała, tęskniła i kochała bezwarunkowo nasza Kala –najukochańszy piesek, moje Słonusio!
Jesteś gdzieś nad nami,
Biegasz szczęśliwa po łące,
Już Cię nic nie boli.
Muszę w to wierzyć, aby móc dalej żyć!